Politieverhalen; De reanimatie

Nederland 06.11.2021 - Nog vaak denkt agent Richard aan de jonge vrouw die hij anderhalf jaar geleden reanimeerde.

Na drie kwartier reanimeren werd ze met een lichte polsslag met gillende sirenes naar het ziekenhuis gebracht. Het zag er niet goed uit. Dan krijgt hij een mailtje van een vrouw met dezelfde naam, zou zij het echt zijn?

Meestal betekent het niet veel goeds als we een melding krijgen dat iemand al een tijdje niet is gezien en we bij de woning door de brievenbus kunnen zien dat er veel post in de hal ligt. Dan weet ik eigenlijk al wat ik ga aantreffen; dat iemand niet meer in leven is. Maar of diegene aan een natuurlijke dood gestorven is of niet, dat zal moeten blijken.

Ook bij de woning van de jonge vrouw waar we nu staan zijn de gordijnen dicht, is de deur op nachtslot en zie ik veel post in de hal liggen. Haar vriendin heeft ons gebeld, ze had vanmorgen een afspraak met haar maar stond voor een gesloten deur. Hier moeten we wat mee.

Omdat we geen sleutel hebben breken we het slot open. Als we binnen zijn loop ik meteen door naar boven, naar de slaapkamer. Daar ligt een jonge vrouw van een jaar of twintig in bed: koud en met een ingevallen gezicht. Ik vermoed dat ze is overleden. Maar zoals altijd besluit ik nog even te voelen of ze nog iets van hartslag heeft. Na een paar seconden aan haar pols gevoeld te hebben, voel ik het ineens. Een polsslag! Heel zwak maar toch, ik voel het.

Tijd om te handelen. Direct halen mijn collega en ik de vrouw van het bed af en beginnen te reanimeren. Via de meldkamer vragen we meteen om een ambulance. Die is er gelukkig vrij snel, samen met de brandweer. Drie kwartier lang zijn we keihard aan het werk. Van de ambulanceverpleegkundige krijg ik te horen dat ik moet doorgaan met reanimeren. Ondertussen verdwijnt de ene na de andere naald met allerhande vloeistoffen in het lichaam van de jonge vrouw.

Het is warm in de krappe slaapkamer en ik zweet me kapot. Ik trek mijn kogelwerend vest uit en gooi die in de hoek van de kamer. De brandweermensen maken de ladderwagen klaar om de vrouw naar buiten te hijsen. Mijn collega’s die buiten staan leiden het verkeer in goede banen, zodat we straks de hulpdiensten de ruimte kunnen geven om snel weg te rijden. Ondertussen probeert de meldkamer haar ouders te bereiken. Na drie kwartier is de jonge vrouw ‘transportgereed” en met loeiende sirenes en onder politiebegeleiding wordt ze naar het ziekenhuis vervoerd.

Ik blijf samen met mijn collega achter in de woning en besluiten op te ruimen. Overal liggen lege ampullen, plakstrips, AED-pads en medische handschoenen. Wij willen niet dat de familie van de vrouw deze woning zo rommelig zal aantreffen. Dus ruimen we het huis op, dweilen de vloer, maken het bed netjes op, doen de gordijnen open en laten de voordeur repareren. En dan is het tijd om te gaan.

De maanden er na moet ik nog regelmatig aan deze reanimatie denken. Vooral de jonge leeftijd van de vrouw maakt deze melding zwaarder dan andere meldingen.

Ruim anderhalf jaar later begin ik mijn late dienst. Ik ben omgekleed, heb een bak koffie gepakt en ik start de computer op. In mijn mail zit een terugbelverzoek met een naam waarbij ik even moest slikken. Zou het… zou het echt de naam zijn van de vrouw die ik gereanimeerd heb? Voordat ik terugbel kijk ik in het politiesysteem en zoek de naam en geboortedatum van de vrouw. Ja hoor, het is inderdaad die vrouw, ze leeft nog! Wat een goed nieuws.

We praten ruim een uur met elkaar aan de telefoon. Zij wil weten hoe wij haar aantroffen en wat we gedaan hebben. Ik vraag op mijn beurt hoe haar leven er nu uitziet en wat ze aan de reanimatie heeft overgehouden. Na het gesprek vraagt ze of langs mag komen op het bureau om mijn collega en mij te ontmoeten.

De ontmoeting is onwerkelijk en mooi tegelijk. De laatste keer dat ik haar zag, tsja….dat zag er behoorlijk anders uit. Nu staat hier een krachtige, mooie en goedverzorgde jonge vrouw. Ze vertelt ons dat ze voortaan twee verjaardagen te vieren heeft. Haar verjaardag en de dag van haar reanimatie, dat is haar tweede geboortedag.