Geslaagde Brussendag bij Het Westerhonk

Monster 12.04.2016 - Natuurlijk zorg ik voor mijn broer met een beperking. Maar hoe leer ik over mezelf te vertellen en hoe

stel ik ook mijn grenzen?’ Afgelopen zaterdag gaf schrijfster Anjet van Dijken een lezing over ‘Brussen: tussen wensen en grenzen’ op de Brussendag bij ’s Heeren Loo in Monster. Anjet van Dijken besloot namelijk het ‘Broers- en zussenboek’ te schrijven. ‘Omdat ik dit graag had willen lezen toen ik jong was en zonder ouders voor de zorg van mijn broer kwam te staan.’ 70 ‘brussen’ (broers en zussen) van verstandelijke beperkte bewoners van Het Westerhonk werden geprikkeld om hun kant van het verhaal te vertellen. Deze middag maakte onderdeel uit van het thema ‘Ik en mijn familie’ wat in 2015 en 2016 centraal staat bij ’s Heeren Loo.

‘Geen perfecte zorg’

Na de aftrap door regiodirecteur van Het Westerhonk, Karin Pennewaard, nam Anjet van Dijken iedereen mee in haar verhaal. ‘Als zusje praatte ik altijd voor hem. Toen ik de zorg van mijn ouders overnam, wilde ik dat niet meer: ik was zijn zus. Ik had ook mijn eigen verantwoordelijkheden en kon niet overal op toezien. Na 20 jaar zoek ik nog altijd de juiste balans tussen hem zijn eigen leven laten leiden en betrokken zijn. Een ding doe ik bewust anders dan mijn moeder: ik streef geen ‘perfecte zorg’ na. Door haar vechtlust, zag ik haar over haar eigen grenzen heen gaan. Die stress heb ik meegekregen.’

‘Als mijn broer maar gelukkig is’

De 70 aanwezige broers en zussen in de leeftijd van 23 tot 80 jaar gingen met elkaar in gesprek over thema’s als mantelzorgen, verzorging, levenseinde en betrokkenheid bij zorg. De jongere brussen wilden weten hoe zij zich nu al kunnen voorbereiden op de toekomstige zorg, hoe zij dit bespreekbaar kunnen maken met hun ouders en hoe zij geïnformeerd blijven. De oudere brussen spraken ook over ‘straks’. Want wat als het minder goed gaat, bij ziekte of overlijden? Hoe bereid je jezelf én je broer/zus erop voor, samen met de begeleiding? Zus: ‘De kwaliteit van leven van mijn broer is het belangrijkste. Maar dat kan ik niet alleen. Als hij moet verhuizen, omdat in een andere woning betere zorg wordt verleend, vind ik dat ook moeilijk. Je gevoelens erover delen met elkaar, bespreekbaar maken met de begeleiding, dat is lastig maar helpt je verder. Daarbij jezelf niet altijd wegcijferen en soms ook ‘nee’ zeggen, houd je overeind.’

Cabaretgroep Tussen de Bedrijven vatte tot slot de ervaringen samen in de vorm van een lied, wat vooral zorgde voor een lach bij de broers en zussen. Zus: ‘Ik heb een zus met een beperking en dat is ook heel leuk. Samen knokken we voor goede zorg én samen maken we plezier!’

Ik en mijn familie

In 2015-2016 legt ’s Heeren Loo extra de focus op familie. Familieleden (of mensen die voelen als familie) zijn onderdeel van het echte sociale netwerk van cliënten. Cliënten vinden familie heel belangrijk. ‘s Heeren Loo vindt familie heel belangrijk omdat familie voor altijd is, de cliënt het beste kent en ons als geen ander helpt de kwaliteit van zorg te optimaliseren. Zeker in een tijd en in een (participatie)samenleving waarin ‘samen’ zorgen voor elkaar steeds belangrijker wordt.  

125 jaar ‘s Heeren Loo

Ermelo 1891. Wat begon als een opvanghuis voor ‘idiote en achterlijke’ kinderen, is 125 jaar later uitgegroeid tot een landelijke instelling voor mensen met een (lichte) verstandelijke beperking. ’s Heeren Loo locatie Het Westerhonk bestaat dit jaar 50 jaar. Jong en oud helpen wij om zo zelfstandig en prettig mogelijk een eigen leven te leiden. Samen met de mensen die belangrijk voor hen zijn. Of het nu gaat om leren, werken, wonen of zorg: ’s Heeren Loo is anno 2016 altijd dichtbij: www.sheerenloo.nl