Moet je een paar beuken?

Westlanden 08.12.2015 - De informatie van de meldkamer is summier en men weet niet goed wat ze met deze melding aan moeten.

We moeten ter plaatse maar bekijken wat er precies loos is. Hij staat aan de kant van de weg op ons te wachten in campingkostuum en sportschoenen. Ik schat hem rond de vijfenvijftig jaar met een slank postuur, niet direct een type wat ontzag inboezemt, maar ik vergis me. Ik stap uit en hij zegt: “Je komt voor mij.” Ik zeg: “Oh, ik dacht dat ik in een woning moest zijn.” “Vertel me eens wat er aan de hand is” zeg ik, “De melding is nogal onduidelijk geweest.” Hij zegt: “Van alles en nog wat.” Lekker vaag antwoord.

Ik zeg: “Zo werkt het normaal niet, je belt een ambulance, ik heb geen idee wat er aan de hand is en je vertelt me niks.” “Klopt” zegt hij, “En jij gaat me nu wegbrengen.” “Ho, ho” zeg ik, “Daar hebben we het straks wel over.” Hij kijkt me indringend aan en zegt: “Luister pik, ik ben professioneel kickbokser en ik ga mee, zo niet dan kets ik jullie allebei tegen de vlakte. Wedden dat ik dan kom waar ik wezen wil.” Ik hou best van een geintje en heb een redelijk goed overwicht, maar het moet natuurlijk wel leuk blijven allemaal.

Meteen bedreigen zonder directe aanleiding zorgt ervoor dat ik behoedzaam te werk ga. Ik zeg: “Gewoon normaal met me praten geeft een prettiger sfeer.” Hij geeft me een hand en zegt: “Sorry, breng me aub naar de spoedeisende hulp, dan vertel ik je onderweg wel wat de reden is. Ik zal me fatsoenlijk gedragen, akkoord?” Om de zaak niet te laten escaleren stem ik hiermee in, ik heb het vermoeden dat het verhaal niet binnen vijf minuten verteld is. Hij stapt in en ik laat hem op de verplegersstoel plaats nemen. Gelijk begint hij te vertellen over zijn privésituatie. Hij is van jongs af aan werkzaam als kleine zelfstandige en maakt meer dan de gebruikelijke veertig uur per week. De laatste tijd klaagt hij over extreme vermoeidheid en dit is zo erg geworden dat hij na een paar uur werken moet stoppen. Zijn bedrijf komt hierdoor in grote problemen en opdrachten krijgt hij steeds minder, omdat hij zich niet aan de afgesproken tijden kan houden om een klus te klaren. Hij maakt nu een normale en reële indruk en ik heb zeker niet het gevoel dat hij een psychiatrisch patiënt is.

Hij is rustig en eigenlijk aan het eind van zijn Latijn. Hij heeft na zijn scheiding zijn dochter alleen en zonder enige hulp opgevoed, wat op zich een hele prestatie is. Zijn dochter is inmiddels volwassen en de deur uit en dat geeft hem de ruimte om zijn bedrijf verder uit te bouwen. Zijn broer heeft jarenlang gesukkeld met zijn gezondheid en na eindeloos vijven en zessen zijn ze erachter gekomen dat hij leukemie heeft. Jarenlang is het afgedaan als aanstellerij en hystiform gedrag, tot ze erachter kwamen dat ze het één en ander gemist hadden in de diagnosestelling. Nu kampt hij met nagenoeg hetzelfde probleem en is bang dat hij mogelijk dezelfde ziekte onder zijn leden heeft. Hij zegt: “Ik ben een paar keer vluchtig nagekeken en ze hebben niks gevonden, ik moest maar eens met een maatschappelijk werker gaan praten. Heb ik ook gedaan, want je wilt toch weten wat die extreme moeheid veroorzaakt. Het gaat van kwaad tot erger, er zijn dagen bij dat er helemaal niets uit mijn handen komt, toen kwamen ze met de diagnose burnout – overspannen, nou ja vul zelf maar in.

Alleen is het probleem dat ik wel wil, maar niet kan. Een second opinion vinden ze niet nodig en ik word van het kastje naar de muur gestuurd.” “Mijn hele leven heb ik voor allerlei polissen betaald, heb me mijn hele leven uit de naad gewerkt, mijn dochter opgevoed en haar alles gegeven wat ze nodig had, nu gaat het slecht met me en ze laten je gewoon kapot vallen.” Ja joh denk ik, dat klinkt me bekend in de oren. Ik kende ook iemand in zo’n situatie. Jarenlang rugpijnklachten die steeds erger worden en dan te horen krijgen dat het tussen je oren zit omdat ze niks kunnen vinden. Ben je dan eindelijk verlost van je pijn, zegt de patholoog anatoom na je sectie: “Ja, er zat inderdaad een forse tumor in het ruggenmerg.” Fijn voor hem om op te schrijven, voor de patiënt een te late diagnose.

Een ieder van ons kent dit soort verhalen, ik kan met dit verhaal in mijn achterhoofd meer dan genoeg begrip opbrengen voor Henk´s wanhoop en angsten. Het zal hem niks verbazen als hij vandaag of morgen te horen krijgt dat hij eveneens leukemie heeft, de klachten lijken precies op die van zijn broer, dus waarom kijken ze er niet serieus naar? De ene specialist is vaak bevooroordeeld door het verhaal van de eerste arts en zo blijven we maar ronddraaien in hetzelfde kringetje. Ik heb hem voorgesteld om zelf stappen te ondernemen voor een second opinion bij een andere specialist in een ander ziekenhuis waar ze objectief en zonder vooroordeel zijn situatie kunnen beoordelen. Ik krijg steeds meer het idee dat hij echt iets mankeert, hij lijkt me niet het type dat klaagt als er niets aan de hand is. Hij is duidelijk het type man van niet lullen maar poetsen. Over het verloop heb ik niets meer gehoord, maar ik hoop, dat hij mijn raad heeft opgevolgd en een onpartijdige arts heeft opgezocht die hem nogmaals wil screenen.

Ambulanceverpleegkundige / First Responder R.A. de Jong.

Meer verhalen lezen? http://www.boekenbestellen.nl/boek/maar-ik-heb-helemaal-geen-centjes-voor-de-begrafenis/9789081840002