Potloodventer in het bos

Westlanden 21.09.2014 - Ik heb net de voordeur van het politiebureau geopend en ben bezig om de stoelen van de publieke ruimte recht te zetten.

Wanneer ik de lamellen voor het raam open, komt er een sportief geklede vrouw van middelbare leeftijd samen met haar hond het bureau inlopen. Ik vraag of ik haar kan helpen, waarop de vrouw zegt dat ze een melding komt doen. Ze kucht en ik zie dat ze zich een beetje ongemakkelijk voelt.

Ik vertel dat ik net een kopje koffie wil gaan pakken en of ze toevallig ook zin in een kopje heeft. Dat wil ze wel en nadat ik de koffie uit de automaat heb gehaald, neem ik haar mee naar een spreekkamer zodat we rustig kunnen praten.

De vrouw zegt dat ze blij is dat ze mij, een andere vrouw, treft, want bij een man zou ze zich een beetje ongemakkelijk hebben gevoeld. Omdat ik nu wel erg nieuwsgierig ben, spoor ik haar aan om verder te vertellen.

Een beetje opgelaten en zittend op het puntje van haar stoel, vertelt de vrouw dat ze die ochtend, net als iedere dag, een rondje met haar hondje is gaan lopen in een bos vlak bij haar woning. Bij een kruising van bospaden zag ze een jongeman bij een fiets staan. Ze wilde de jongeman gewoon vriendelijk groeten bij het voorbij lopen toen........en daar stopte de vrouw met praten. Ik kijk de vrouw vragend aan en zie dat ze naar woorden zoekt. Ik geef aan dat ik wel wat gewend ben en dat ze zich voor mij niet hoeft in te houden. Dan komt het hoge woord eruit en vertelt ze dat de jongen zich aan haar toonde. Ze kijkt daarbij naar de grond.

Meer informatie geeft de vrouw niet, maar ik kan me voorstellen dat het voor haar een nare ervaring moet zijn geweest. In de hoop dat het nog zin heeft collega’s op straat naar de plek in het bos te sturen, vraag ik haar hoe laat het gebeurde. Helaas was dat al een uur geleden. De vrouw geeft aan geen aangifte te willen doen, alleen een melding te doen en ik leg haar uit dat ik wel zoveel mogelijk gegevens vast wil leggen.

Omdat ik alleen nog maar weet dat een jongeman zich aan haar toonde, vraag ik verder. De vrouw vertelt dat de jongen qua leeftijd een zoon van haar had kunnen zijn. Op het eerste gezicht leek het een zeer nette jongeman. Maar hij had zijn broek naar beneden en ‘zijn geval’ in zijn handen. De jongeman had haar zeer indringend aangekeken, waardoor zij het gevoel kreeg dat hij een reactie van haar verwachtte. Ze was overrompeld en zonder er bij na te denken had ze tegen de jongen gezegd: ‘Ach manneke toch, zo pak je nog een kou!’ Het gezicht van de vrouw blijft ernstig en ik doe mijn best om niet in lachen uit te barsten.

Ik vraag haar om de jongen te beschrijven en weer zie ik haar zoeken naar woorden. Ik geef haar de tijd om daar rustig over na te denken, want ik weet uit ervaring hoe moeilijk het is om iemand achteraf te beschrijven. ‘Nou’, zegt ze dan. ‘Eigenlijk was ie niet anders dan die van mijn man, alleen hangt die onder een afdakje.’ Terwijl ze dat zegt, blaast de vrouw haar wangen op en maakt met haar handen een beweging alsof ze over een dikke buik wrijft. Dan zie ik een twinkeling in haar ogen en als we elkaar aankijken, barsten we allebei in lachen uit.

Vanaf dat moment vertelt ze aanzienlijk losser en geeft ze vol humor alle informatie. Beiden lachend totdat de tranen over onze wangen lopen, krijg ik het uiteindelijk voor elkaar een rapport op te maken van het gebeuren.

Het blijkt dat de vrouw niet eens zo geschokt was door de naaktheid van de jongeman. Ze begreep alleen niet waarom hij haar, naar haar eigen woorden ‘een oude muts’, daarvoor had uitgekozen. Ze bedacht naderhand dat de jongen dit misschien vaker deed en voor jongere vrouwen of erger nog meisjes, kon het erg schokkend zijn. Misschien zelfs zo erg dat ze hun gevoel voor veiligheid kwijt raakten.

Daar had zijzelf gelukkig geen last van, zei de vrouw. Ze ging morgen, overmorgen en de dag daarna, net als altijd, gewoon haar rondje in het bos met haar hondje lopen.

Over de Blogger

Anita Tejero-Loijens werkt sinds 2005 bij de regio Zeeland-West-Brabant, district Breda als medewerker Intake & Service. Ze is het eerste aanspreekpunt voor inwoners. Dit contact kan persoonlijk zijn, maar er is ook interactie via telefoon, e-mail of webcam.

'Vaak wordt me gevraagd wat mijn werk inhoudt en kort gezegd is het "inwoners te woord staan". Het is echter veel meer dan dat. Wij moeten van veel zaken kennis hebben, zowel in de breedte als in de diepte, binnen en buiten de politie om mensen te kunnen helpen. Geen dienst is hetzelfde en dat blijft steeds een mooie uitdaging. Ik zou een boek kunnen schrijven over mijn werk en al mijn ervaringen. Misschien dat ik dat ooit nog ga doen, maar voorlopig blijft het bij het schrijven van blogs'.