Politieverhalen: De babyboom

Nederland 11.03.2021 - Mijn maatje en ik rijden samen een vroege dienst in de incidentafhandeling. Het is een rustige dienst.

Voor ons ook wel even lekker want ondanks de coronacrisis is het behoorlijk druk geweest. We zijn allebei moe. Mijn maatje al helemaal, want hij is net vader geworden. We grappen dat hij thuis nu ook nachtdiensten heeft. Rond 14.00 uur draaien we de binnenplaats op. De dienst zit erop. Tijd om naar huis te gaan. We komen collega’s van de late dienst in de gang tegen. Ze zijn onderweg naar de briefing. 

Net als we de sleutels van onze auto terug willen hangen, komt er een melding binnen; ‘Reanimatie. Baby van vier maanden. Ademt niet meer.’ Ik hoor direct een openslaande deur en de snelle voetstappen van collega’s. Ze sprinten vanuit de briefingsruimte de trap af. Ik graai de sleutels van onze auto weer van het bord en wil naar buiten sprinten. Mijn maatje blijft staan. ‘Ik ga niet mee’, zegt hij. Ik kijk hem aan en plots realiseer ik waarom. Een blik zegt voldoende en ik ren in mijn eentje naar buiten.

Met vier collega’s rijden we enkele minuten later de straat in van het incident. Zowel de vader, de moeder als het baby’tje zouden nog in de woning zijn. Met twee collega’s loop ik naar binnen. We treffen de vader en de moeder aan. De baby zien we op tafel in haar wiegje liggen. Ze is overleden. Het verdriet van de ouders gaat door merg en been. Hoe verschrikkelijk de situatie ook is, er moet onderzoek gedaan worden naar de oorzaak van het overlijden. Ik ga bij de vader zitten, mijn collega bij de moeder. Uit alle macht probeert hij haar te troosten, maar het is tevergeefs. Ik heb met hem te doen. 

Na een uur worden we afgelost uit deze verschrikkelijke situatie. Het voelt als een bevrijding. Het onderzoek gaat verder, maar wij kunnen terug naar bureau. Op de binnenplaats worden we door onze collega’s opgevangen. Ik krijg een kop koffie in mijn handen gedrukt. Ik ervaar een enorme warmte, niet van de koffie, maar van het warme ontvangst van ons team. 

Mijn maatje, die is achtergebleven op het bureau, tref ik binnen in het bureau weer aan. Hij heeft op mij gewacht. Hij wil zijn excuses aanbieden omdat hij niet is meegegaan. Nog nooit eerder heeft hij een melding geweigerd. Ik krijg een brok in mijn keel, want ik voel me schuldig dat ik zijn situatie niet meteen goed aanvoelde door mijn haast. Ik zeg tegen hem dat ik juist blij ben dat hij niet is meegegaan. We kijken elkaar aan en begrijpen elkaar. Onderweg naar huis zie ik het beeld van de huilende moeder weer voor me.

De weken erna passeren. Alsof door het lot bepaald krijgen mijn vriendin en ik te maken met een ware babyboom. Wekelijks krijgen we weer een nieuw geboortekaartje op de mat. Twee van mijn beste vrienden krijgen zelfs in de week na het incident tegelijkertijd een baby. Het is volgens hun beschrijving het mooiste wat je kan overkomen in het leven. Terwijl ik mijn heftige ervaringen normaal gesproken juist met hen bespreek, kies ik er bewust voor dat nu niet te doen. Ik wil ze niet van hun roze wolk af halen. Ik wil dat ze genieten van hun geluk. Tijdens het babybezoek denk ik weer aan de huilende moeder. Het mooiste geschenk dat je kunt krijgen, maar ook het meest verschrikkelijke als het abrupt van je wordt afgenomen. Geluk en verdriet, het ligt dicht bij elkaar. 

Reageren

Wilt u op dit politieverhaal reageren? Vul het reactieformulier hier in. Uw reactie gaat naar de auteur, die eventueel contact met u opneemt.